eMukuta%20

eMukuta%20

শিশু নাটিকা"সংৰক্ষণৰ যাত্ৰাত চিন্তুহঁতৰ চিন্তা"ৰচনা: মল্লিকা দত্ত

https://youtu.be/tPqemorFw0A

দৃশ্য-১

(নেপথ্যত: এদিন ঘৰচিৰিকা কেইটামানে মানুহ এঘৰৰ চোতালত পৰি থকা খাদ্য খাই আছিল। তেনেতে...

কা,কা, কা...)

ঘৰচিৰিকা:অ কাউৰী ককাই, তুমি আকৌ আমাৰ মাজলৈ কিয় আহিলা? যেনেতেনে অকণমান আহাৰ পাইছোঁ, তাকে যদি তুমি খায় পেলোৱা, তেনেহ'লে আমি কি খাম? সেই বাবেই তোমালোকক আমি ভাল নাপাওঁ!

কাউৰী:তোমালোকে মোক ভাল নাপালে কি হ'ব!মই যে মানুহৰ কিমান কামত আহোঁ,তোমালোকে কি বুজিবা!!

ঘৰচিৰিকা:কিনো মানুহৰ কামত অহা কাম কৰা তুমি?

কাউৰী:মই যে মানুহে পেলোৱা গেলা-পঁচা বস্তুবোৰ খাই ঠাই বোৰ চাফা কৰি ৰাখোঁ! আগতে আমাৰ সংখ্যা বহুত আছিল। আজি কালি থাকিবলৈ ঠাই নোহোৱা বাবে কমি গৈছে। গতিকে আমি কেইজনমানেই যিমান পাৰোঁ পেলনীয়া বস্তুবোৰ খাওঁ আৰু ঠাইবোৰ চাফা কৰোঁ।

ঘৰচিৰিকা: অ হয় নেকি? সেইবাবে মানুহে চাগে তোমালোকক ভাল পায়!

কাউৰী: নাজানো!আমাৰ লগৰীয়া বন্ধু শগুন, হাড়গিলা, এওঁলোক থাকোতে আমাৰ বৰ ভাল লাগিছিল।আমি সকলোৱে পেলনীয়া বস্তু, মৰা জীৱ-জন্তু আদি মিলি জুলি খাইছিলোঁ। কিন্তু এতিয়া তেওঁলোকক দেখিবলৈকে নোপোৱা হ'লো! তেওঁলোকৰ ঠাইবোৰ মানুহেই নোহোৱা কৰিলে, ওখ ওখ গছবোৰ কাটি কাটি!!

ঘৰচিৰিকা: আমাৰো চাগে এদিন তেনে দশাই হ'ব!আজি কালি আমাৰো থাকিবলৈ ঠাই নোহোৱা হৈছে। সকলোৱে আজি কালি পকা ঘৰ বনায়।খেৰৰ ঘৰবোৰ নোহোৱা হ'ল, গতিকে আমাৰো বাসস্থান নোহোৱা হ'ল।

কাউৰী: এৰা, কি কৰিবা!! তোমালোকেও ঘৰ সাজিবলৈ খেৰীঘৰৰ সলনি বেলেগ ঠাই লোৱা।

ঘৰচিৰিকা: হয়, ঠিকেই কৈছা! আমিও আমাৰ অভ্যাস সলনি কৰিব লাগিব।নহ'লে যে জীয়াই থকা টান হ'ব! আমিও টো খেতি পথাৰৰ অনিষ্টকাৰী পোক-পতংগ খাই মানুহক সহায় কৰোঁ। তেওঁলোকে বাৰু আমাৰ কথা কিয় নাভাবে!!

দৃশ্য-২

(চিন্তু আৰু ৰুবুলৰ কথোপকথন)

চিন্তু: ৰুবুল, বাহিৰত অকলে অকলে কি কৰি আছ'?

ৰুবুল: অ'চিন্তু! ৰ', কালি মই নতুন কথা এটা জানিলো।তাকে অলপ নিজে কৰিবলৈ চেষ্টা কৰি আছো।

চিন্তু: কি কথানো, মোকো ক'চোন।

ৰুবুল: কালি মই মাৰ লগত মামাৰ ঘৰলৈ গৈছিলো।আৰু তাত দেখিলো, মামাহতৰ ঘৰৰ চাঁদৰ ওপৰৰ চুকত, ভেন্টিলেটৰৰ  ফাঁকত আৰু য'ত য'ত ঘৰৰ ওপৰত অলপ সুৰুঙা নিচিনা আছে, তাতে মামাই জোতা অনা কাগজৰ খালী বাকচবোৰ থৈ দিছে।আৰু বাকচ বোৰত একোটাকৈ ফুটাও কৰি দিছে, চৰাই এটা ওলোৱা সোমোৱা কৰিব পৰাকৈ।

চিন্তু: তাৰ পাছত?

ৰুবুল: তাত দেখিলো, সেই জোতা বাকচবোৰত ঘৰচিৰিকাই বাঁহ পাতি বহুতো পোৱালী জগাইছে।কোনোটো বাকচত কণী পাৰি থৈছে। কোনোটোত আকৌ পোৱালি উৰিব পৰা হৈছে।

চিন্তু: এ হয় নেকি?

ৰুবুল: অ', তাকে দেখি মইও আজি চেষ্টা কৰিছোঁ, ঘৰচিৰিকাৰ বাবে ঘৰ সাজিবলৈ।

চিন্তু: ইচ‌‌‌, ইমান যে ভাল কথা এটা শিকিলোঁ!! আজি কালি ঘৰচিৰিকা লুপ্ত হবলৈ ধৰা বাবেইটো বিশ্ব ঘৰচিৰিকা দিৱস প্ৰতি বছৰে পালন কৰা হয়,২০ মাৰ্চত। আমি যদি প্ৰত্যেকেই এনেধৰণৰ কাম কৰো, ঘৰচিৰিকা লুপ্ত হোৱাৰ পৰা নিশ্চয় কিছু বচাব পাৰিম!

(জানমণিৰ প্ৰৱেশ)

জানমণি: চিন্তু, ৰুবুল, কি কৰিছ? আজি যে দেওবাৰ পাহৰিলি নেকি? আমি যে আজি গান শিকিবলৈ যোৱাৰ কথা আছিল ,লিলি বাইদেউৰ পৰা, পাহৰিলি?

 চিন্তু: অ', জানমণি। হয়তো, পাহৰিছিলোয়েই!পিছে ৰুবুলে কি কাম কৰিছে মন কৰিছনে নাই?

জানমণি: কি কাম কৰিছনো ৰুবুল ,চাওঁ?

চিন্তু:ই ঘৰচিৰিকা চৰাইৰ বাবে বাঁহ সাজিছে, পেলনীয়া জোতা বাকচবোৰৰ পৰা। মই ভাবিছোঁ, মইও বনাম।

জানমণি: অ',হয় নেকি? ইমান যে ভাল কাম কৰিছ ৰুবুল! মই যে চৰাই বৰ ভাল পাওঁ।আমাৰ ঘৰৰ তামোল গছত আগতে কেইটামান টোকোৰা চৰাই বাঁহ দেখিছিলো । এতিয়া নোহোৱা হ'ল। ক'লৈ গ'ল জানো চৰাইবোৰ!!

চিন্তু: তহঁতে আৰু এটা কথা গম পাৱনে নাই নাজানো! গোলকীয় উষ্ণতাৰ বাবে আমাৰ পৃথিৱীৰ পৰা বহুতো প্ৰাণী বিলুপ্ত হ'বলৈ গৈ আছে। অধিক উষ্ণতা হ'লে চৰাইও বাচি থাকিবলৈ টান হয়।কোৱা শুনিছোঁ, এই বছৰ হেনো তাপমাত্ৰা আৰু বাঢ়িব!

ৰুবুল: মইও শুনিছোঁ কথাটো। মামায়ে ক'লে। আৰু কৈছে যে উষ্ণতা বাঢ়িলে চৰাই-চিৰিকতিৰ বাবে পানীৰো বেছি প্ৰয়োজন হ'ব। সেইবাবে ঘৰৰ চাদত, বা বাহিৰৰ চোতালত কিবা পাত্ৰত সদায় সিহঁতৰ বাবে পানী থোৱাৰ ব্যৱস্থা কৰিব লাগে।

জানমণি: অ', হয় নেকি? মই আজিয়ে থ'মগৈ।

চিন্তু: মইও ৰাখিম।মাটিৰ পাত্ৰ লওঁ যদি কেনে হ'ব বাৰু?

ৰুবুল: বৰ ভাল হ'ব। মই মামাক দেখিছো, মাটিৰ পাত্ৰত পানী আৰু আৰু কিছুমান শস্যৰ গুটিও চৰাইৰ বাবে ৰাখিছে।

চিন্তু:ৰুবুল, আজি তোৰ পৰা কেইবাটাও কথা । তোক অশেষ ধন্যবাদ। ব'ল, এতিয়া আমি লিলি বাইদেউৰ ঘৰলৈ যাওঁ।

দৃশ্য-৩

কাউৰী: হেৰা ঘৰচিৰিকা ভন্টী, আজি কালি তোমাক নেদেখাই হ'লো!

ঘৰচিৰিকা: অ', কাউৰী ককাই! মই আজি কালি এটা নতুন অভ্যাস ল'লো। কিছুদিনৰ আগতে মানুহ এঘৰত দেখিলো, কিবা বাকচ কিছুমান ওপৰত থৈ দিছে। তাতে সোমাই থাকিবলৈ ল'লো। লাহে লাহে বাঁহো বনালো। পোৱালী ও জগালো।এতিয়া আমি তাতে থাকো। বৰ নিৰাপদে আছো, জানা!

কাউৰী: এ, হয় নেকি? বৰ ভাল কথা। থাকা থাকা, ভালে থাকা! মই বাৰু মাজে মাজে আহিম। আজিলৈ যাওঁ দেই!

(কা, কা,কা...)

বি: দ্ৰ: নাটিকা খনি তেজপুৰ অনাতাঁৰ কেন্দ্ৰৰ ওমলা ঘৰ অনুষ্ঠানত বিদ্যালয়ৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ দ্বাৰা ইতিপূৰ্বে পৰিবেশিত।

---------###--------###--------###-------###-------

আন্তৰ্জাতিক চাহ দিৱস আৰু আত্মনিৰ্ভৰ অসম( International Tea Day and Self-reliant Assam):

২১ মে', ২০২০।  আন্তৰ্জাতিক চাহ দিৱস।  এইবাৰ এই দিৱস পোন প্ৰথম বাৰৰ বাবে উদযাপন কৰিবলৈ লোৱা হৈছে।২০১৯ বৰ্ষত এই দিৱস উদযাপনৰ বাবে সিদ্ধান্ত লোৱা হৈছিল, চাহৰ ক্ষেত্ৰ খনৰ প্ৰতি জনগণক সচেতন কৰাৰ লক্ষ্যৰে, আৰু এই উদ্দেশ্যৰেই  এইবৰ্ষৰ পৰা এই দিৱস পালন কৰিবলৈ লোৱা হৈছে।
অসমত চাহ উদ্যোগে ইয়াৰ অৰ্থনীতিত কেনেদৰে প্ৰভাৱ বিস্তাৰ কৰি আছে, তাক দোহাৰাৰ প্ৰয়োজন নাই, আমি সকলোৱে জানো।এক বৃহৎ সংখ্যক লোকক এই উদ্যোগে নিয়োগৰ সুবিধা প্ৰদান কৰিছে।এই ক্ষেত্ৰত আমি কিছু কথা নতুনকৈ চিন্তা কৰিবৰ হল।
১। চাহ খেতিৰ লগত জড়িত হৈ থকা কামসমূহ, যেনে পাত তোলা, ঔষধ মৰা, পুলি ৰোপণ আৰু যতন, গছত দেখা দিয়া বিভিন্ন ৰোগ আৰু ইয়াৰ প্ৰতিকাৰ সম্পৰ্কে জ্ঞান অৰ্জন আদি কাম বোৰৰ বাবে কিছুমান প্ৰশিক্ষণ কেন্দ্ৰ ঠায়ে ঠায়ে হব লাগে। ইয়াৰ দ্বাৰা শিক্ষিত আৰু কৰ্মবিহীন কিছুমান লৰা ছোৱালীয়ে কৰ্ম সংস্থাপন পাব আৰু প্ৰশিক্ষিত হোৱা বাবে তেওঁলোক এইবোৰ কামত দক্ষ হ'ব।

২। প্ৰতি ১০০০ বিঘা ক্ষুদ্ৰ চাহ বাগিচাৰ বাবে একোটা ক্ষুদ্ৰ চাহ ফেক্টৰী স্থাপন কৰা প্ৰয়োজন, যাতে ক্ষুদ্ৰ চাহ খেতিয়কসকল আত্ম নিৰ্ভৰ হব পাৰে।ইয়াৰ বাবেও বিশেষ প্ৰশিক্ষণ প্ৰাপ্ত ব্যক্তিৰ প্ৰয়োজন হব আৰু ফলত কৰ্ম সংস্থাপনৰ সুযোগ ওলাব।

৩। চাহৰ সমান্তৰালকৈ কৰিব পৰা আন আন খেতিৰ বিষয়ে ক্ষুদ্ৰ চাহ খেতিয়কক প্ৰশিক্ষিত কৰাৰ লগতে চৰকাৰী ভাবে তাৰ সুবিধা প্ৰদান কৰা দৰকাৰ। ই বাধ্যতামূলক হলে বহু সামগ্ৰীৰ ক্ষেত্ৰত স্ব নিৰ্ভৰ হব পৰা যাব। বহুতে তামোল,জালুকৰ খেতি কৰে। কিন্তু আৰু কি কি কৰিব পৰা যায়,সেইয়া বিজ্ঞজনৰ পৰা জনা ভাল।

৪। চাহ বাগিচাৰ মাজত ৰোপণ কৰিব লগা ছাঁ দিয়া গছ পুলিৰ নাৰ্ছাৰীৰ ও এক আত্ম নিৰ্ভৰ হব পৰা কাম।

৫। ছাঁ পুলি বোৰত দিব লগা বাঁহৰ"ঘেৰা", পাত তোলা টুকুৰী আদিয়েও কিছু লোকক স্ব নিৰ্ভৰ কৰিব পাৰে।

৬।বহু ক্ষেত্ৰত দেখা যায়, ডিচেম্বৰ- জানুৱাৰী মাহত চাহ গছ প্রোনিং কৰিব জনা মানুহৰ অভাৱ। এনে ক্ষেত্ৰত এই  কামৰ প্ৰশিক্ষিত এচামলোক থাকিলে, তেওঁলোকে seasonal income কৰিব পাৰিব।

৭। ক্ষুদ্ৰ চাহ খেতিয়ক আত্ম নিৰ্ভৰ হব পৰা সকলো সুবিধা চৰকাৰে প্ৰদান কৰিলে,  এইসকল খেতিয়কে বহু সকাহ পাব। কাৰণ নিজৰ ফেক্টৰী নথকা বাবে ডাঙৰ ডাঙৰ কোম্পানীৰ ফেক্টৰীৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰিব লগা হয় আৰু পাতৰ ভৰপক সময়ত তেওঁলোকে পাত লব নোৱাৰাৰ ফলত ক্ষুদ্ৰ খেতিয়কে পাত পেলাই দিব লগাৰ দৰে দুখদায়ক ঘটনা প্ৰতি বছৰেই সংঘটিত হয়।

৮। ক্ষুদ্ৰ চাহ খেতিৰ দ্বাৰা বহু নিবনুৱা সংস্থাপিত হৈছে। গতিকে এই কৃষি ক্ষেত্ৰখন আত্ম নিৰ্ভৰ হোৱা অত্যন্ত প্ৰয়োজন।

৯। আত্মনিৰ্ভৰ হ'বলৈ ল'ৰা -ছোৱালীক সৰুৰে পৰাই কিছুমান কামৰ প্ৰতি আগ্ৰহী কৰিব লাগিব। অসম যিহেতু চাহ উদ্যোগৰ ক্ষেত্ৰ খনত আন ৰাজ্যতকৈ আগ বঢ়া।গতিকে ইয়াৰ লগত জড়িত কৰ্মসমূহৰ বিষয়ে বিদ্যালয়ৰ পাঠ্য পুথিত অন্তৰ্ভুক্ত কৰিলে, শিশু কালৰ পৰাই তেওঁলোকে এইক্ষেত্ৰত দক্ষতা অৰ্জন কৰিবলৈ আগ্ৰহী হ'ব আৰু পৰৱৰ্তী সময়ত এইক্ষেত্ৰ খনত নিয়োজিত হব পাৰিব।

ব্যক্তিগত ভাবে এইক্ষেত্ৰত লাভ কৰা অভিজ্ঞতাৰ পৰা এনে চিন্তা বহু দিনৰ পৰাই মনলৈ আহি আছিল। বৰ্তমান প্ৰেক্ষাপটত প্ৰাসংগিক হব বুলি ব্যক্ত কৰিলো।

মল্লিকা দত্ত, তেজপুৰ
শোণিতপুৰ-৭৮৪০০১

সোঁৱৰণী

#সঁফুৰামৌচাকপঢ়াদিনবোৰ

#মল্লিকা দত্ত

সদায় চাইকেল খনেৰে স্কুললৈ অহা যোৱা কৰা, দেউতাৰ চাইকেলৰ আগফালে ওলোমাই লৈ ফুৰা কাপোৰৰ বেগটো আমাৰ ঘৰৰ আটাই কেইটাৰ বাবে যিমান আকৰ্ষণৰ উৎস, মায়ে স্কুললৈ লৈ যোৱা বেগটো সিমান নহয়! সেইসময়ত দেউতা আছিল এখন হাই স্কুলৰ প্ৰধান শিক্ষক,(পাছলৈ সেইখন বিদ্যালয়ৰে অধ্যক্ষ হৈছিলগৈ, উচ্চতৰ মাধ্যমিকলৈ উন্নীত হোৱাৰ পাছত)।

যি নহওঁক, দেউতাই যেতিয়া আমাৰ ঘৰলৈ গড়াৰ দৰে এঢলীয়া ৰাস্তাটো চাইকেল লৈ নামি আহে, তেতিয়া এটা শব্দ হয়, আৰু সেই শব্দ আমাৰ পৰিচিত বাবে আমি যতে থাকোঁ, তাৰপৰাই আগ ফাল পাওঁহি। বিশেষকৈ মাহটোৰ প্ৰথম সপ্তাহ , কাৰণ টো হল কোনে দেউতাৰ বেগটোৰ পৰা প্ৰথমে সঁফুৰা আৰু মৌচাক খন লব পাৰে!(পাছলৈ প্ৰান্তিক, গৰিয়সী,প্ৰকাশ, টিংকল, চাঁদমামা ইত্যাদিও পঢ়িছিলোঁ)। দুয়োখন একেলগে সদায় নাহে, অলপ আগ পিছ হয় কেতিয়াবা। কিন্তু আমাৰ প্ৰতিযোগিতা হল কোনে আগতে পঢ়িব। আমি চাৰিটা ল'ৰা ছোৱালীৰ মাজত মই সবাতোকৈ ডাঙৰ, তাৰ পিছত, ভন্টি আৰু তাৰ পাছতে দুটা ভাইটি। ঘৰৰ ডাঙৰ হিচাপে প্ৰথম পঢ়াৰ অধিকাৰ মই পাওঁ😊, কিন্তু কিবা কাৰণত যদি ভন্টীৰ হাতত পৰে, তাইও এৰি নিদিয়ে। বিশেষকৈ সঁফুৰাৰ মহা দুষ্টৰ দুষ্ট বুদ্ধি পঢ়িছে মোক দিব😊। সৰু ভাইটি একেবাৰে সৰু বাবে তাৰ  ইমান আপত্তি নাথাকে।কিন্তু ডাঙৰ ভাইটি আৰু ভন্টীৰ মাজত এখন ভাল যুদ্ধ হয়। মোৰ অধিকাৰ বেছি আছিল,  কিয়নো দেউতাই দিছিল সেইখিনি, মোক সমৰ্থন দি😊। তদুপৰি সৰুতে মই কিতাপৰ পোক আছিলোঁ,   ক'তো এটা ছপা আখৰ সাৰি নগৈছিল,দোকানৰ পৰা বস্তু অনা বাতৰি কাগজৰ ঠোঙাৰ পৰা চাবোনৰ পেকেট, বিস্কুটৰ পেকেটলৈ,এই সকলোবোৰ। পেকেটবোৰৰ ওপৰত লিখা কথা বোৰ, বুজাই নুবুজাই,সব পঢ়িছিলোঁ😊😊।(আলোচনীলৈ হোৱা যুদ্ধৰ আপত্তি আমি দেউতাক হে দিছিলো, মায়ে এইবিলাক ইমান গুৰুত্ব দিবলৈ সময়ে নাপাইছিল, ঘৰৰ কামৰ হেঁচাত!!)

এতিয়া মই কবলৈ বিচৰা কথাটো হৈছে, আমাক মা, দেউতাই যি দৰে  বাহিৰা কিতাপ, আলোচনী বা বাতৰি কাকতৰ সেই সময়ত যোগান দিছিল, সিয়ে আমাৰ জীৱনত এক মুচিব নোৱাৰা প্ৰভাৱ পেলালে, যাৰ বাবে আমি বহু ক্ষেত্ৰত ,বিভিন্ন সময়ত আমাৰ জীৱনৰ ঘাট প্ৰতিঘাত নেওচি আগুৱাই যাব পাৰিছোঁ, বা জীৱন চলাই নিব পাৰি আছোঁ। এনে এটা দিন বোধহয় নাই, য'ত আমি সৰু কালৰ শিক্ষা বৰ্তমান কামত লগোৱা নাই। এতিয়াও এনে দৰে কিতাপ আলোচনীৰ মাজত থাকিহে ভাল লাগে। 

যুগৰ লগত বহু কথাই সলনি হয়। আমিও সলনি হৈছো। এতিয়া social media ও বহুত হল। আমিও সেইবোৰৰ লগত জীৱন চলাই নিব লগা হৈছে।কিন্তু কিতাপ আলোচনীয়ে মানুহৰ জীৱনত যেনেদৰে স্থায়ীভাৱে প্ৰভাৱ বিস্তাৰ কৰে, social media ই তেনে প্ৰভাৱ পেলাব পাৰে বুলি মনে নধৰে!! আৰু কিতাপ আলোচনীয়ে দিয়া শৈশৱৰ মনোৰম স্মৃতি সুঁৱৰি যিমান সতেজতা অনুভৱ কৰা যায়, বাকী একোৱে সেই সত্তেজতা দিব পাৰিব বুলি বিশ্বাস নহয়!! হয়তো মোৰ অনুভৱ সকলোৰে বাবে একে নহবও পাৰে!!

,             🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼